ABSOLUTNA AMNEZJA
Recenzje
Jedna z najlepszych polskich powieści co najmniej ostatnich piętnastu
lat...
Maria Janion, Kobiety i duch inności
Absolutna amnezja staje się raczej absolutną pamięcią...
Jan Błoński, Tygodnik Powszechny
Książka jest rodzajem psychoanalizy kultury polskiej i duszy kobiety,
przez tę kulturę ukształtowanej. Jak to w psychoanalizie, cofamy się w
niej wraz z autorką do okresu dzieciństwa, by odkryć pokłady absolutnie
zapomniane.
Kinga Dunin, ExLibris
Absolutna amnezja to książka dziwna, tajemnicza, czasami zachwycająca,
czasami irytująca. Książka dokładnie przemyślana, nieprzypadkowa,
artystycznie świetna.
Krzysztof Varga, Gazeta Wyborcza
Narrator Absolutnej amnezji jednak pamięta i stara się przywrócić (sobie
i czytelnikowi) utraconą niewinność. Książka Filipiak to powieść
de-edukacyjna, operacja łączenia tego, co rozdzielone, dekonstruowania
ładu, za którym zawsze stoi jakaś przemoc.
... okazuje się jasne, że to, co w praktyce politycznej nazywano „realnym
socjalizmem”, zostało obalone tylko na powierzchni.
Jerzy Sosnowski, ExLibris, Książka Miesiąca
Jednak na pewno Absolutna amnezja jest godną uwagi próbą znalezienia
takiego sposobu opowiadania, który zachowując prawo do korzystania z
rozmaitych możliwości prozy współczesnej, unika jednocześnie
„postmodernistycznego chłodu”.
Wojciech Bonowicz, Tygodnik Powszechny
Trud Marianny jest zatem trudem zapamiętywania. Wokół dziewczynki wiele
jest śladów pamięci: bunkry o zółwiowych kopułach, owady, które nie umieją
już latać, opowieści o dawnych czasach, gdy anioły błądziły niekiedy na
ziemię. To znaki z różnych porządków — historycznego, mitycznego i
biologicznego. Ale zyskują znaczenia dopiero zapisane, utrwalone w pamięci
zbiorowej lub osobistej. Podstawą do ich odtworzenia jest pamiętnik
dziewczynki...
Z bogactwa zdarzeń, mozaiki motywów i wątków ułożyć można własną wersję
historii, zajrzeć we własne dzieciństwo, w czasy, kiedy wszystko jeszcze
było możliwe.
Iwona Kurz, Polityka
