Życiorys pisarski

 MILORADA PAVICIA

O książce
Recenzje
Fragmenty
Zdjęcia

Zamówienia

Życiorys

Powrót do str.gł.

 

Autor, Milorad Pavić (ur. w 1929) serbski poeta i powieściopisarz, jest profesorem uniwersytetu w Belgradzie, historykiem literatury, wykładowcą uczelni we Francji, Austrii i Niemczech. Za sprawą niezwykłej popularności jego Słownika chazarskiego, Pavić stał się w ciągu kilku lat jednym z najpopularniejszych pisarzy na świecie. Krytycy Europy i Ameryki zgłaszali jego kandydaturę do Literackiej  Nagrody Nobla.

Sam tak pisze o sobie:

 

Jestem pisarzem od mniej więcej dwustu lat. Dawno temu w 1766, pewien Pavić opublikował zbiór poematów w Budim i od tego czasu już uważamy się za rodzinę pisarzy.

Urodziłem się w 1929 roku na brzegu jednej z czterech rzek raju, o 8:30 rano, w znaku Wagi (z ascendentem w Skorpionie) bądź – jeśli kto woli - zgodnie z azteckim horoskopem - Węża.

 

Pierwszy raz doświadczyłem spadających bomb, kiedy miałem dwanaście lat. Drugi raz, gdy miałem lat piętnaście. Pomiędzy tymi dwu bombardowaniami zdążyłem się zakochać po raz pierwszy, a także wymuszono na mnie bym nauczył się władać językiem niemieckim – jako że trwała niemiecka okupacja. W tajemnicy nauczyłem się także języka angielskiego – moim preceptorem był pan, który ćmił fajkę z wonnym tytoniem. W tym samym czasie zapomniałem po raz pierwszy język francuski (później zdarzyło mi się zapomnieć go dwa razy więcej).

 

W końcu, w budzie, gdzie szukałem schronienia przed anglo-amerykańskim bombardowaniem, emigrant rosyjski - carski oficer zaczął uczyć mnie języka rosyjskiego opierając się głównie na poematach Feta i Tiutczewa - jedynych rosyjskich książkach, jakie posiadał. Dzisiaj sądzę, że uczenie się obcych języków przypomina swoistą czarodziejską transformację człowieka w jakiś inny gatunek zwierzęcia.

 

Zdarzyło mi się kochać dwóch Janów – Jana z Damaszku i Jana Chryzostoma (Złotoustego).

 

Miałem o wiele więcej szczęścia w miłości - w swoich książkach - niż w prawdziwym życiu. Z jednym wyjątkiem, który trwa do dzisiejszego dnia. We śnie noc słodko ścisnęła oba moje policzki.

 

Byłem najbardziej nie-czytanym pisarzem w swoim kraju aż do 1984 roku, po której to dacie stałem się najszerzej czytanym.

 

Napisałem jedną powieść w formie słownika, drugą w postaci krzyżówki, trzecią w postaci klepsydry i czwartą w postaci książki o tarocie. Starałem się stwarzać tak mało problemów tym powieściom, jak to możliwe. Żywię przeświadczenie, że powieść jest pewnego rodzaju nowotworem – utrzymuje się przy życiu za sprawą swych przerzutów.

 

Ku memu zdziwieniu, moje książki były już tłumaczone 73 razy na inne języki. Krótko mówiąc, nie mam żadnej biografii. Mam jedynie bibliografię.

 

Krytycy we Francji i Hiszpanii zauważyli, że jestem pierwszym pisarzem XXI wieku, ja jednak  żyłem w wieku XX, kiedy to niewinność, a nie wina musiała być dowiedziona.

 

Wiedziałem, że nie powinienem dotykać życia tą samą ręką, która dotykała umarłych w mych snach.

 

Największe rozczarowania w moim życiu pochodziły z moich zwycięstw. Zwycięstwo nie popłaca.

 

Nie zabiłem nikogo. Ale oni zabili mnie. Na długo przed moją śmiercią. Byłoby o wiele lepiej dla moich książek i ich autora, bym był Turkiem albo Niemcem. Byłem najszerzej znanym pisarzem najbardziej znienawidzonego narodu świata – narodu serbskiego.

 

Wiek XXI zaczął się dla mnie już w roku 1999, kiedy lotnictwo NATO zbombardowało Belgrad i Serbię. Od tego czasu rzeka Dunaj, na której brzegu się urodziłem przestała być żeglowna.

 

Myślę, że Bóg zaszczycił mnie nieskończoną łaską przez ofiarowanie mi radości pisania i pokarał mnie w równej mierze, być może właśnie z powodu tej radości.

 

 

 

Milorad Pavić opublikował (m.in.):

 

Palimpsesty (Palimpsesti) - poezje, Belgrad 1967.

Historia serbskiej literatury doby baroku (Istorija srpske knjizevnosti baroknog doba), Belgrad 1970.

Księżycowy kamień (Mesecev kamen), poezje, Belgrad 1971.

Żelazna kurtyna (Gvozdena zavesa), opowiadania, Nowy Sad 1973.

Język pamięci i forma poetycka (Jezicko pamcenje i pesnicki oblik), eseje, Nowy Sad 1976.

Konie św. Marka (Konji svetoga Marka), opowiadania, Belgrad 1976.

Historia literatury serbskiej okresu klasycyzmu i preromantyzmu (Istorija srpske knjizevnosti klasicizma i predromantizma), Belgrad 1979.

Rosyjski chart (Ruski hrt), opowiadania, Belgrad 1979.

Nowe historie belgradzkie (Nove beogradske price), Belgrad 1981.

Ostatnia kąpiel dusz (Duse se kupaju poslednji put), poezje i proza, Nowy Sad 1982.

Słownik chazarski. Powieść-leksykon w 100000 słów (Hazarski recnik. Roman-leksikon u 100.000 reci), Belgrad 1984 (Warszawa, tCHu, 1994, 2004).

Historia, klasa i styl (Istorija, stalez i stil), eseje, Nowy Sad 1985.

Pejzaż malowany herbatą (Predeo slikan cajem), powieść, Belgrad 1988.

Przenicowana rękawica (Izvrnuta rukavica), opwiadania, Nowy Sad 1989.

Wewnętrzna strona wiatru albo opowieść o Hero i Leandrze (Unutrasnja strana vetra ili roman o Heri i Leandru), Belgrad 1991 (plan - Warszawa, tCHu, 2007).

Historia literatury serbskiej - barok, klasycyzm, preromantyzm (Istorija srpske knjizevnosti),

Belgrad 1991.

Ostatnia miłość w Konstantynopolu. Powieść-tarot (Poslednja ljubav u Carigradu. Prirucnik za gatanje), Beograd 1994.

Kapelusz z rybiej łuski. Historia miłości (Sesir od riblje koze. Ljubavna prica), Belgrad 1996.

Szklany wąż. Opowiści internetowe (Stakleni puz. Price sa Interneta), Belgrad 1998.

Milorad Pavic, Jasmina Mihajlovic - Dwie opowiści kotorskie (Dve kotorske price), Belgrad 1998.

Gliniana armia (Glinena armija), Belgrad 1999.

Pisząca skrzynka (Kutija za pisanje), powieść, Belgrad 1999.

Straszne miłosne historie, wybrane i nowe (Strasne ljubavne price, izabrane i nove), Belgrad 2001.

Siedem grzechów głównych (Sedam smrtnih grehova) - Belgrad 2002 (Warszawa, tCHu, 2007).

Opowieść, która zabiła Emilię Knorr (Priča koja je ubila Emiliju Knor), Belgrad 2005.

Powieść jako państwo i inne eseje (Roman kao država i drugi ogledi), Beograd 2005.

Drugie ciało (Drugo telo), Belgrad 2006 (Warszawa, tCHu, 2007).


 
 
 

 

powrót do str. ogólnej fragmentów